“De leerlingen hier op school hebben vaak een rugzak vol ervaringen waar je stil van wordt. Ze komen van scholen waar het niet lukte, zijn op de een of andere manier vastgelopen.” De eerste maanden voelde Daniëlle zich soms machteloos als docent. “Mijn lessen waren tot in de puntjes voorbereid, maar de praktijk gooide regelmatig roet in het eten. Een leerling die woedend de klas uitliep. Iemand die niets zei, alleen staarde. Of juist met veel bravoure het contact vermeed. Ik kwam erachter dat ik moest reageren vanuit verbinding. Inmiddels geloof ik niet meer in ‘lastige leerlingen’. Ik geloof in jongeren die op zoek zijn naar veiligheid, structuur en begrip. En als ze dat bij jou vinden, gaan ze leren. Niet alleen taal, rekenen en praktijkvakken, maar ze leren ook wie ze zijn, waar hun grenzen liggen, en dat ze mogen dromen van een toekomst.”

Veerkracht
“Als docent moet je voortdurend tussen de regels doorlezen. Want succes zit hier niet in hoge cijfers, maar in kleine overwinningen. Wat mij daarbij raakt, is de veerkracht die leerlingen laten zien. Het zijn vaak kleine stapjes die voor deze leerlingen reuzensprongen zijn. Een meisje dat bijvoorbeeld voor het eerst ‘s ochtends “goedemorgen” zegt. Een jongen die uit zichzelf vertelt dat hij slecht geslapen heeft, in plaats van het eruit te schreeuwen middenin de les. Deze jongeren leren je dat vertrouwen niet vanzelf komt, maar opgebouwd moet worden. Beetje bij beetje, met veel geduld, met aanwezigheid, met echtheid.”

Raak
“Ook de ouders raken me vaak”, vertelt Daniëlle. “Veel van hen hebben al zoveel negatieve gesprekken over hun kind gevoerd op andere scholen. Gesprekken waarin vooral werd benoemd wat er misging. Ik probeer altijd te beginnen met wat ik zie dat goed gaat. Wat ik waardeer in hun kind. Ik weet nog dat een moeder stil werd toen ik dat deed. Ze kreeg tranen in haar ogen en zei: ‘Ik ben zo blij dat mijn zoon in positieve zin zichzelf kan zijn hier op school.’ Het deed me echt wat. Want daar gaat het om: dat iedere leerling gezien wordt. Niet om z’n problemen, maar om wie hij of zij ís.”

Bikkelen
“Er zijn natuurlijk genoeg dagen waarop het hier bikkelen is”, vertelt Daniëlle. “Dagen waarop de sfeer gespannen is, waarop niets lijkt te lukken. Maar dan is er altijd iets dat het breekt. Soms is dat humor. Ik herinner me een situatie waarin een leerling het tosti-apparaat aan had laten staan. In plaats van boos te worden, zei ik: “Wil je dat we straks viral gaan met ‘Brand op Discovery College’?” We moesten lachen. En hij ook. Maar we hadden ook een goed gesprek over veiligheid. En ja, de volgende keer zal hij er misschien wel eerder aan denken om het apparaat na gebruik uit te zetten. Niet omdat ik streng was, maar omdat we samen een echt moment gedeeld hadden.”

Cadeau
“Wat me misschien nog wel het meest bijblijft, zijn de leerlingen die terugkomen”, vertelt Daniëlle. “Laatst stond een oud-leerling voor mijn neus, met een bezorgshirt aan. Hij straalde. “Ik werk,” zei hij. “En het gaat goed met me.” Toen hij op school zat, kon hij me niet uitstaan en hebben we veel moeilijke momenten gehad. Dat hij speciaal langskomt om een update te geven, vind ik een cadeau.”

“Werken in het gespecialiseerd voortgezet onderwijs is intens, maar het mooiste dat er is. Elk moment waarop een leerling groeit, zich openstelt of iets lukt, voelt als een parel aan een ketting. Soms zie je meteen de glans, soms pas later. In vier jaar tijd ben ik gegroeid als docent, maar vooral als mens. Want wat je hier leert over veerkracht, vertrouwen en écht luisteren, neem je mee voor het leven. Als een leerling opbloeit, omdat hij zich gezien voelt, weet ik weer precies waarom ik dit werk doe.”